Wat is geweld?
Er zijn veel verschillende vormen van geweld.
- Lichamelijk geweld
- Seksueel geweld : ook binnen een relatie of huwelijk kan er sprake zijn van verkrachting!
- Psychisch geweld : vernederingen, bedreigingen, kleineringen, scheld-woorden …
- Economisch geweld
Daarnaast kan men ook in een sociaal isolement gedwongen worden. Men mag geen contact meer hebben met vrienden, familie of collega’s.
Men mag soms niet meer uit werken gaan, wat de financiële afhankelijkheidvergroot.
Wat zijn de gevolgen?
Het ondergaan van geweld is pijnlijk en vernederend. Men heeft verwarde gevoelens, gevoelens van woede, angst, onmacht of schaamte.
Het zelfbeeld en zelfvertrouwen worden soms zo erg aangetast dat men zich zelf schuldig voelt. De verantwoordelijkheid ligt echter altijd en uitsluitend bij de dader, nooit bij het slachtoffer.
Er wordt zelden over gepraat. Schuld en schaamtegevoelens spelen hierin een rol, net als de zwakke positie van het slachtoffer. Vaak bevindt men zich in een situatie van sociale isolatie, met financiële moeilijkheden, is er toch nog een zekere emotionele afhankelijkheid of heeft men angst voor nog meer geweld.
Wat te doen?
Hoop niet dat je partner vanzelf zal veranderen. Laat je niet overhalen tot medelijden met zijn problemen of excuses. Wees trots op jezelf als je erin slaagt actie te ondernemen en je het geweld niet meer accepteert. Praat er over met familie, vrienden of hulporganisaties.
Ga naar de politie. Als je in gevaar bent, bel dan het noodnummer 101. Je kan ook achteraf, na het geweld, naar de politie stappen, de politie zal naar je luisteren en uitleggen wat je kan doen.
Als je aangifte wil doen, kan dat, maar je kan ook je verhaal vertellen aan een psycholoog of criminoloog van de dienst Slachtofferbejegening.
Concrete tips
- Ben je gewond, ga dan naar je huisarts of de spoedgevallen van een hospitaal. Vraag een medisch attest. De arts heeft beroepsgeheim, je kan dus gerust vertellen waar je letsels vandaan komen. Vraag steeds een medisch certificaat, ook als je niet van plan bent naar de politie of een advocaat te stappen. Het blijft geldig, en kan als je je bedenkt alsnog als bewijsmateriaal gebruikt worden.
- Neem foto’s van je verwondingen. Een beeld zegt soms veel meer duizend woorden.
- Bespreek je wettelijke rechten en verplichtingen met een hulpverlener of een advocaat. Indien je niet de financiële mogelijkheden hebt om een advocaat te bekostigen, kan je een Pro-Deo advocaat verkrijgen, dit is een gratis juridische vertegenwoordiging.
Als je weg wil
Regel een opvangadres voor jezelf en de kinderen, dit kan bij familie of vrienden zijn of in een opvangcentrum. Probeer op voorhand een vluchthuis te contacteren, zodat je zeker bent dat er plaats. is. Lukt dit niet, dan kan je terecht bij de dienst Slachtofferbejegening, de politie of een andere hulpverlener om je te helpen de nodige stappen te ondernemen.
Verwittig de politie van je vertrek. Dit is om jezelf te beschermen tegen eventuele problemen achteraf, vooral als je met de kinderen vertrekt. Je schuiladres wordt uiteraard niet meegedeeld aan je partner.
Ben je halsoverkop vertrokken zonder je koffer te pakken en is het te gevaarlijk om alleen terug te keren, dan kan de politie je eventueel begeleiden om je spullen op te halen bij je thuis.
Pak, indien mogelijk op voorhand, een noodkoffer met de hoognodige kledij, medicatie en andere benodigdheden.
Verzamel alle belangrijke documenten en laat bij voorkeur kopieën achter bij een vertrouwenspersoon : ID-kaart, paspoort, trouwboekje, geboorte-attesten, SIS-kaart …
Indien je geen eigen inkomen hebt, kan je financiële steun aanvragen bij het OCMW. Open een eigen bankrekening en geef nooit je bankkaart aan je partner.
Hou rekening met je huurcontract, bespreek de situatie met de huisbaas. Breng de Post op de hoogte van je adreswijziging, zodat belangrijke documenten niet in de verkeerde handen vallen.
Informeer de school van de kinderen en eventueel je werkgever.
Vertel nooit aan de dader waar je heen gaat, verander indien mogelijk van telefoonnummer.
Maak gebruik van de wetgeving om jezelf en de kinderen te beschermen, door een contactverbod of bezoekregeling aan te vragen.